DNA onbekend.
Veel mensen kennen het programma vast, een programma waarin mensen op zoek gaan naar (een) biologische ouder(s). Dit was ook bij mij het geval, maar ik doe dat liever niet op televisie.
Vanaf mijn late tienerjaren ben ik me bewust van de ‘praatjes’ over mijn biologische vader. Mijn juridische vader, Frans Roeper, heb ik nooit gekend. Hij overleed in 1967 toen ik nog geen jaar oud was. Met mijn moeder en m’n drie oudere zussen zijn we toen van Texel naar Joure verhuisd. Praktisch, want mijn oma, de moeder van mijn moeder, woonde daar ook en met vier jonge kinderen (0-3-5-7 jaar oud) is elke helpende hand welkom.
In het Friese Joure ben ik opgegroeid in een éénouder gezin en dat was voor mij de dagelijkse en normale situatie. Andere kinderen en volwassenen zullen daar vast wel eens anders naar gekeken hebben. Ik kijk terug naar een onbezorgde jeugd, de zorgen die mijn moeder ongetwijfeld heeft gehad hebben mij niet bewust bereikt.
Anders werd het toen ik verkering kreeg met Karin. Daar leerde ik ineens een vaderfiguur, een heel warme en fijne man, kennen en ook hoe een vader-en-een-moeder-gezin functioneerde. Ik voel me tot de dag van vandaag bevoorrecht met de relatie met m’n schoonouders!
Over de roddels over mijn biologische vader en de vragen die dat opriep werd thuis niet gesproken, het moet ongemakkelijk zijn geweest voor mijn moeder. Er werd wel van tijd tot tijd gezegd dat ik veel op oom Joop leek. Joop was een broer van mijn moeder.
Nadat Karin en ik getrouwd zijn in 1989 zijn we wat dieper gaan kijken naar mijn echte roots en zo kwamen we in gesprek met een oude vriendin van mijn moeder op Texel. Ze heeft geen sappige details verteld, maar haar overtuiging was er: “kijk maar eens naar de fysieke verschillen, dan zie je toch zo dat jij en je zussen niet van dezelfde vader zijn”.
En zo schreed de tijd voort, kregen we zelf kinderen en zit je in de dagelijkse dingen en drukte van het jonge gezin. In die tijd kwam ook het besef van genetisch materiaal dat je draagt naar boven met mogelijk erfelijke ziektes en/of afwijkingen. Na wat rondzoeken, praten en berichtjes sturen kwamen we niet heel veel verder.
Onze drie kinderen Frank, Peter en Anne zijn inmiddels uitgevlogen en fantastische volwassenen geworden die, ieder op hun eigen manier, de wereld een beetje mooier maken. Het loslaten gaat me volgens mij best goed af, maar veel liever zou ik ze dichterbij willen hebben. Mooie mensen zijn het!
In 2018 had ik mijn DNA opgestuurd en wat zoektochtjes gedaan, iemand gevonden die DNA-materiaal met me deelde. En daarna werd het weer even stil. Pas in 2023 kwam de zoektocht in een stroomversnelling. Karin heeft de zoektocht opgepakt op haar kenmerkende doortastende wijze. Prachtig! De zoektocht via DNA sporen en enige kennis van biologie brachten haar verder en zo kwamen we uit bij ene Joop Loosbroek.
Weet je nog dat mijn moeder van tijd tot tijd zei dat ik op oom Joop leek? Het moet voor mijn moeder een binnenpretje geweest zijn.
Het DNA was overtuigend en het was Karin die via Facebook contact opnam met Jolanda. En zeg nou zelf; hoe zou jij reageren op een vraag of jouw vader mogelijk een buitenechtelijk kind heeft en of je een DNA test zou willen doen?
Precies; zo reageerde Jolanda ook.
Er ging enige tijd voorbij en er werd weer contact gelegd met de vraag of er een foto van mij kon worden opgestuurd. Dat hebben we gedaan en daarna werd alles anders, de uiterlijke kenmerken waren niet te negeren.
Er werd een tikkie gestuurd voor de DNA-test, een slimme zet om te kijken of er toch geen verkeerde bedoelingen achter schuil gingen, er werd een telefoontje aan gewaagd door de zwager en daarna werd de test gedaan. De uitslag was helder: halfzus!
Vanaf dat moment gaat er best veel door je heen en is het zonder meer een bijzondere ervaring die je ondergaat. Zo heb je er ineens twee halfzussen, Nell en Jolanda, en allemaal nieuwe familieleden erbij.
Mijn biologische vader Joop en zijn vrouw Riet leven niet meer. Dat is aan de ene kant heel jammer want kennismaken lukt niet meer, maar aan de andere kant; het bespaart een hoop gedoe en mogelijk leed. Joop is in 2005 op 73-jarige leeftijd overleden en is begraven in Zuid-Spanje, waar hij samen met Riet de laatste jaren van zijn leven heeft gewoond. De eerste kennismaking met Nell en Jolanda was hartelijk en warm. Allemaal onbekend met de nieuwe situatie en tegelijkertijd nieuwsgierig naar ‘de ander’.
Het is hilarisch te noemen dat er bij ons eerste ontmoeting beschuit met blauwe muisjes klaar stonden. “Hoera, we hebben een broertje”.
DNA bekend!
Dit beeld, “twee halve zussen”, is gemaakt door Nell.
